PROFESSOR LONGHAIR (1918 – 1980)

Henry Roeland Byrd, ° 19 december 1918 in Bogalusa, Indiana, wordt algemeen beschouwd als de grondlegger van de typische New Orleans-pianostijl.

Ondanks het feit dat zijn moeder piano speelde in een jazzcombo, speelde kleine Henry liever op straat en vermaakte hij de mensen mat tapdance. Iets later besluit hij gitarist te worden, nadien drummer om uiteindelijk toch voor de piano te kiezen. Wegens geen geld leerde hij de stiel op oude, op straat achtergelaten instrumenten. Na zijn legerdienst, een korte carrière als kok en bokser, besluit in 1947 fulltime muziek te maken onder de naam “Little Lovin’ Henry”.

Op z’n eerste echt optreden in 1949 kreeg hij zijn artiestennaam, Professor Longhair. Datzelfde jaar neemt hij zijn eerste nummers op, waaronder ‘Baldhead’, een bescheiden hitje. Ondanks zijn stijgende populariteit, opnames voor Atlantic Records en nog een succesje met ‘Go to the Mardi Gras’ stagneerde zijn carrière. De tijden waren hem ook niet gunstig gezind: blanke radiostations draaiden geen muziek van zwarte muzikanten en blanken luisterden nu eenmaal niet naar zwarte radiostations. Ontgoocheld stopt hij in 1960 met musiceren. Hij vervalt terug in zijn gokverslaving en verdiende toch nog wat brood als schoonmaker, concièrge en boodschapper. Fans zoals Fats Domino, Allen Toussaint en Dr. John maakten inmiddels een icoon van hem. De groeiende belangstelling begin jaren ’70 voor de traditionele New Orleans-muziek en de organisatie van het New Orleans Jazz and Heritage Festival (ze spoorden hem voor hun tweede editie op in een platenzaak) geven een tweede boost aan zijn muzikale loopbaan.

Zijn erfgenamen erkennen maar zes officiële Professor Longhair-albums (enkel van die zes krijgen ze royalties). Aanrader: “Fess: The Professor Longhair Anthology” (Alligator Records).

Een hartaanval werd hem in zijn slaap op 30 januari 1980 fataal.